سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

در بخش نخست این مقاله بیان نمودیم از نظر سیره‌نویسان و مورخان پیامبر - صلى الله علیه وسلم – با نزول سوره‌‌‌ی مدثر شروع به دعوت در خفا نموده و به صورت سری و پنهانی به مدت سه (و در برخی روایات چهار یا پنج سال) مردم را به سوی خدا فرا خواند. سپس با نزول آیه‌‌‌ی: « وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَكَ الْأَقْرَبِینَ»(214)، و آیه‌‌‌ی: «فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِینَ»(حجر: 94)، خداوند به پیامبر دستور داد دعوتش را آشکار سازد و وی خویشاوندانش را جمع نموده و آنها را آشکارا به ایمان به خدای یکتا فرا ‌‌‌خواند و از عذاب سخت و آتش جهنم بیم و انذار داد و از آنان خواست با انجام اعمال نیک خود را از آتش جهنم نجات دهند.

رمضان آمد و با شتاب رفت؛ اکنون این پرسش مطرح است که پس از رمضان چه کنیم؟ پس از هر یک از موسم‌های عبادی چه کنیم؟ پس از ماه یک ماه تلاش و پایمردی و پس از این که قرآن برنامه زندگی ما بود و نماز بالاترین لذت و شیرینی ما و ذکر خدا غذای روح‌مان بود چه کاری انجام دهیم؟

اسلام دین رحمت و مهرورزی و صداقت است؛ مهرورزی در وضع قوانین و احکام و در معامله، قرارداد، دادخواهی و مبادله.

بسیاری از سیره نویسان برای دعوت پیامبر - صلی الله علیه و سلم – به سوی خدا، مراحلی را تعیین نموده‌‌‌اند. آنان  از مرحله‌‌‌ی اول دعوت به نام مرحله‌‌‌ی سری و پنهانی بودن دعوت یاد کرده‌‌‌اند. در این مرحله‌‌‌ی وحی که بر رسول خدا- صلی الله علیه وسلم- نازل می‌‌‌شد آن را به صورت فردی به گوش افراد و اشخاص می‌‌‌رساند. و آن را در مجامع و مجالس قریش آشکار نمی‌‌‌کرد

خداوند قرآن را کتاب هدایت و رحمت برای جهانیان فرستاده است؛ این کتاب به استوارترین راه‌ها هدایت می‌کند؛

شارع حکیم در عباداتی که بر مکلفین فرض کرده است اهدافی را دنبال می‌کند؛ شاید مهم‌ترین آن احکام بندگی برای خدا و فرمانبری از اوامر و نواهی اوست. امام شاطبی در موافقات با اشاره به این مطلب آورده است: "مقصد شرعی از وضع شریعت بیرون آوردن مکلف از دایره هوا و هوس است تا این که با اختیار خود بنده خدا باشد همان گونه که از روی اجبار بنده اوست".

رمضان ماه روزه و قرآن و شب‌زنده‌داری است؛ ماه بخشش و کرم و سخاوت است. سخاوت از ویژگی‌های پیامبران الهی است و ام المؤمنین خدیجه بهترین گواه بر این ویژگی رسول خداست؛ آنجا که وقتی به او دلداری ‌داد فرمود:

در این نوشتار به یاری خدا می‌خواهیم حق مقدسی را یادآوری کنیم که هیچ وقت نباید فراموش شود و آن هم حق خداوند بر بندگانش است تا همواره او را بپرستند و برایش شریکی قائل نشوند. به همین خاطر خداوند برخی از ماه‌های پرفضیلت را قرار داده است تا بندگان به او نزدیک شوند؛ ماه‌هایی که برخی بر دیگری برتری دارند و به لحاظ مقام و جایگاه و اجر و پاداش با هم متفاوت هستند. خدای متعال فرموده است:

به سوی شوال و سایر ماه‌ها در حرکتیم و فصل تابستان در راه است؛ با رمضان همراه شو و آن را ترک مکن که از دوری تو اندوهگین می‌شود. فرشتگان شب در هنگام سحر چندان منتظر نمی‌مانند؛ به خود رحم کن و شرم کن از این که تو را کسل و تنبل ببینند. برای آخرت با تو عهد بستند پس با آنان خلف وعده مکن.

رمضان، یکی از ماه‌های قمری است که بعد از آخرین روز ماه شعبان آغاز می‌شود. بنا به دستور پروردگار، هر مسلمانی که عذر و دلیلی موجه نداشته باشد، خود را مکلف می‌داند که روزه بگیرد.