ایمان حقیقی فراتر از حفظ دانستهها و ظواهر دینی است و نوری است که عقل، قلب و ارادهی انسان را هدایت میکند. ایمان نیرویی هدایتگر، محرک، بازدارنده و آرامشبخش است که مؤمن را به نیکیها سوق میدهد، از شرور بازمیدارد، امنیت روانی و اطمینان قلبی میبخشد و او را در سختترین شرایط ثابت و پایدار نگه میدارد. ایمان واقعی، تنها با عمل صالح و پیوند با خدا کامل میشود و سرچشمهی سعادت فرد و جامعه است، در حالی که فقدان آن، خلأی بزرگ در زندگی مسلمانان ایجاد میکند.
بشارت در قرآن و سنت پیامبر ﷺ شامل خبرهای خوش و پاداشهای الهی برای مؤمنان و هشدار و عذاب برای گنهکاران است. پیامبران و جایگاههای ایشان مؤمنان عامل را به اعمال صالح تشویق و از ثوابهای آن بشارت میدهند، از جمله پاداش بزرگ، مغفرت، رضای خدا، ورود به بهشت، نعمتهای متنوع و ثبات قدم در راه خدا؛ همچنین بشارت به عذاب شامل عذاب قبر و قیامت برای کافران و منافقان است تا آنان را از گناه بازدارد. بدین ترتیب بشارت وسیلهای تربیتی و هدایتگر است که هم انگیزه عمل صالح ایجاد میکند و هم از رفتار نادرست جلوگیری میکند، و نشاندهنده رحمت، حکمت و عدالت الهی است.
نبرد دموکراسی در عصر استبداد، بیش از آنکه صرفاً رقابتی سیاسی باشد، نبردی بر سر روایت و معناست. آزادی و کرامت اگر به شعارهایی انتزاعی فروکاسته شوند، توان بسیج اجتماعی خود را از دست میدهند. راهِ برونرفت از این بنبست، ساختن روایتی زنده و ملموس است که دموکراسی را نه مفهومی نخبگانی، بلکه پاسخی عملی به رنجهای مردم بداند و استبداد و فساد را علت واقعی بحرانها معرفی کند. تحقق این هدف مستلزم اقداماتی راهبردی است: پیوند دادن مطالبات اقتصادی (اشتغال، عدالت مالیاتی، مبارزه با فساد) با ارزشهای دموکراتیک، و سپس حضور فعال در فضای دیجیتال از طریق ابتکارات مدنی و محتوای بصری نزدیک به زبان مردم. هر جریانی که بتواند مردم را قانع کند دموکراسی منشأ دردهایشان نیست، بلکه مسیر رهایی و عدالت است، میتواند زمینهساز احیای سیاسی و آغاز رستاخیز واقعی در جهان عرب گردد.
قرآن با ایجاد «پلیس درونی» و توجه دائم به سرای آخرت، انسان را از دلبستگیهای دنیا و خواستهای نفسانی پاک میسازد. پیامبران نمونه این خلوصاند که یاد دائمی آخرت، رفتار و تصمیمهایشان را هدایت میکرد و آنان را برگزیده خدا ساخت. تربیت اینگونه انسانها به مربیان و دعوتگران الهام میدهد تا نسلی شایسته، پیراسته و متوجه آخرت پرورش دهند.
این نوشتار با تکیه بر آموزههای قرآن، مبانی حکومتداری اسلامی را بررسی میکند. قرآن اصولی بنیادین برای اداره جامعه ارائه میدهد که نخستینبار در دولت مدینه به اجرا درآمد و الگویی ماندگار برای حکمرانی مسلمانان شد. مهمترین این اصول عبارتاند از: عدالت و احسان بهعنوان سنگ بنای جامعه عادل و متعالی، تضمین امنیت چندبعدی (اجتماعی، اقتصادی، غذایی و زیستمحیطی) بهعنوان بستر شکوفایی و توسعه، و اصل شورا بهعنوان سازوکار مشارکت جمعی در تصمیمگیریها. این سه رکن در کنار هم، چارچوبی جامع و مترقی برای حکمرانی ارائه میدهند که هدف آن ایجاد جامعهای صالح، پایدار و شکوفا بر پایه کرامت انسانی و ارزشهای اخلاقی است.
وحید سهرابیفر: نظریههای الهیاتی -مانند سائر نظریات- به منظور معنادار ساختن پدیدهها به کار میروند. مدعای نوشته حاضر این است که الهیات سنتی در جهان پساغزه، معنابخشی خود را به میزان قابل توجهی از دست داده است و مومنان نیازمند الهیات جدیدی هستند.
مطالعات تطبیقی و نقد تاریخی منابع سیره نبوی، امکان بازخوانی جدیدی از شخصیت حضرت محمد(ص) در دوران پیشابعثت فراهم کرده است. یافتهها حاکی از آن است که ایشان، برخلاف تصویر رایج در برخی متون کهن، از موقعیت اجتماعی و اقتصادی ممتازی در مکه برخوردار بود و از طریق سفرهای تجاری به شام و ایران، با جریانهای فکری و فرهنگی عصر پساباستان آشنا شده بود. محمد عثمانی، در این مقاله، با استناد به منابع تاریخی و یافتههای باستانشناسی اخیر، در پی ترسیم چهرهای از «محمدِ تاجر» به عنوان یک «دانای عرب» است که بستر ضروری برای درک عمیقتر از پیامبری ایشان فراهم میآورد.
استاد عبدالرحمن پیرانی از مهمترین چهرههای دینی-اجتماعی معاصر اهل سنت ایران است که فراتر از جایگاه سازمانی خود در جماعت دعوت و اصلاح، بهعنوان الگویی از «رهبری خدمتگزار» شناخته میشود. ویژگی متمایز او در پیوند دادن ایمان عمیق با عمل اجتماعی پایدار و تقویت سرمایهی اجتماعی جامعه مسلمانان تبلور یافته است. یادداشت حاضر به قلم محمدعلی سوره، با رویکردی تحلیلی میکوشد نشان دهد که کاریزمای پیرانی نه در قدرتنمایی، بلکه در فروتنی، صداقت و خدمتمحوری جلوهگر است و میراث او تنها روایت تاریخی نیست، بلکه مسئولیتی مستمر برای بازتولید صادقانهی راه و منش وی در نسلهای آینده بهشمار میآید.
در انبوه ستایشها و تجلیلهایی که از امام شافعی به عنوان «معمار اصلی فقه اسلامی» و «بنیانگذار علم اصول فقه» میشود، یک پرسش بنیادین و جسورانه به گوش میرسد: آیا این تصویر شکوهمند، بازتابی از واقعیت تاریخی است یا برساختی متأخر از سنتی فقهی که مشتاقانه در جستوجوی پدری بنیانگذار بود؟
پیامبر اسلام(ﷺ) فراتر از یک پیامآور اخلاق و عبادت، معمار تمدن و سیاستمداری خردمند بود. این مقاله ابعاد کمتر گفتهشده از سیرهی ايشان را برجسته میکند: مدیریت بحران، توجه به محیطزیست و بهداشت، سادهزیستی عملی، پایهگذاری حقوق شهروندی، احترام به تنوع فرهنگی و تأکید بر عقل و مشورت. سیرهی پیامبر(ﷺ) الگویی جامع برای امروز است؛ الگویی که بر عدالت، خردورزی، رحمت و کرامت انسانی استوار است
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل