مخاطبان گرامى، قبل از پرداختن به موضوع، لازم به ذکر است كه مسائل مطرح شده در اين يادداشت به معنى تطبیق عملی آن از سوی نويسنده نیست؛ بلكه خويشتن در بدو راهم.
عمر و مرگ اين هر دو با حق خوش بود
بى خدا، آب حيات، آتش بود
مولانا
چنانکه مشهور است، در نماز، بنده با معبود به گفتوگو و راز و نياز مىپردازد و با قرائت و خواندن قرآن كريم، خداوند متعال با انسان هم کلام مىشود.
به تعبيرى، يك سوی اين محاوره انسان است و سوی ديگر آن خداوند متعال. رابطهای سنگین و محاورهای شگرف که مستلزم تسهیلگری در مسیر شرفیابی بهاین ملاقات معنوی و محاورهی متبرّک است.
ديشب هنگام صحبت با يكى از دوستان عزيزم كه به بيمارى كرونا دچار شده است، متوجّه وضعيت جدّى و بغرنج اين بيمارى در سنندج شدم.
به گفتهی وی، يكى از پزشكان فعّال اين ايّام در حوزهی كرونا فقط در يك روز ١١٠ نفر را ويزيت كرده است كه متأسّفانه اکثر مراجعه كنندگانش به اين بيمارى دچار شدهاند.
نگرانى و استرس فراوان، حال و روز اين ايّام خانوادههاى سنندجى است و چه بسا آثار مخرّب اين بيمارى برای سالها بر ذهن و روان آحاد جامعه مانده و لطمات جبرانناپذيرى را به دنبال داشته باشد. از این رو، بر آن شدم تا سخنى با خانوادههاى درگير بيمارى كرونا و مردم ديارم داشته باشم.
معمولاً پرورش، در جهت بارور ساختن استعداد خير در وجود آدمى به كار مىرود؛ زیرا ميل و گرايش انسان به سمت فجور بسى آسان و هموار است و حرکت انسان در مسیر بدیها برخلاف سیر در وادی خیر و نیکی چندان نیازمند پرورش و تربیت خاصی نیست. همانگونه که خداوند متعال میفرماید:
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ [القيامة: ٥]
(انسان در قدرت خداوند بر گردآوردن استخوانها و زنده کردن مردگان تردیدی ندارد) بلکه هدف انسان (از انکار) این است که میخواهد در مدّت زمانی که در پیش دارد (تا زنده است) گناه کند(و مسیر شر و بدی را پیش گیرد)).
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل