سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

سپیده‌دم شنبه ١٥ مهرماه ١٤٠٢ ه.ش خبر حمله غافلگیرانه و بی‌سابقه حماس به سرزمین‌های اشغالی فلسطین در اطراف غزه؛ و بمباران و موشکباران وحشیانه و بسیار شدید غزه در برابر چشم جهانیان، از سوی رژیم صهیونیستی ـ که پس از نُه روز هنوز هم به شدت ادامه دارد ـ بازتاب و موضع‌گیریهای مختلف و گاه متفاوتي به دنبال داشت.

الحمد لله والصلاة والسلام علی محمد وعلی آل محمد 

تنها كسی كه در قرآن به عنوان اسوه و الگوی مسلمانان معرفی شده، پیام آور رحمت الهی محمد ـ صلّی الله علیه وسلّم ـ است و بس. خداوند مهربانِ مهرورز در آیه ٢١سوره‌ی احزاب می‌فرماید: « لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ یرْجُو اللَّهَ وَالْیوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِیرًا: قطعا در(گفتار و كردار) پیامبر برای شما الگویی نیكوست؛ برای كسی كه به (رحمت) خدا و (رستگاری) روز قیامت امید دارد؛ و ( از برنامه الله غافل نیست و) خداوند را بسیار یاد می‌كند ».

هرازچندگاهی در فضای مجازی عده‌ای به بهانه‌های مختلف، «جماعت دعوت و اصلاح» را آماج حمله و تهمت قرار می‌دهند. این افراد با نیّت‌خوانی و تکیه بر ظنّ و گمان‌های خویش، بر مسند قضاوت نشسته و باب میلِ خود، بدون رعایت اصول اخلاقی و توجّه به آیاتی چون: مَّا يَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ ﴿ق: ١٨﴾ » کلماتی چون خائن، معامله‌گر، عامل تفرّق و ... را به جماعت نسبت می‌دهند. امری که به هیچ وجه زیبنده‌ی مسلمانی عادّی نیست؛ چه رسد به مسلمانی که ادّعای دعوتگری و ... را دارد.

  جماعتی كه بر اساس آموزه‌های قرآن و سنّت و با فهم عصری از دین در سایه‌ی اجتهاد گروهی، حركت می‌كند. 

پیام‌آور‌ رحمت الهی می‌فرماید: «اِنَّ لربکم فی ایام دهرِکم نفحاتٍ اَلا فتعَرَّضُوا لها (ولا تُعرِضُوا عنها)»١ «گاهی خداوند در پاره‌ای از ایام زندگیتان، نسیم‌های رحمتش را می‌وزاند. پس هشیار باشید و خود را در معرض آنها قرار دهید و خود را از آن‌ها دور نکنید». به عبارت دیگر: خداوند اوقات و فرصت‌های مناسبی را در اختیارتان قرار می‌دهد، بکوشید از آن‌ها استفاده نمایید. مولوی از این حدیث چنین الهام گرفته و می‌گوید:

در ۲۱ فوریه‌ی سال ۱۹۵۲ میلادی، تعداد زیادی از دانشجویان بنگالی‌زبان، در اعتراض به تحمیل زبان اردو به‌عنوان زبان رسمی ‌و با هدف به رسمیت شناساندن زبان مادریِ مردم سرزمین‌شان (زبان «بنگلا»‌یا «بنگالی») در محوطه‌ی دانشگاه داکا تظاهرات کردند؛ که توسّط‌ ماموران به رگبار بسته شدند. تداوم مبارزات مردم و فعّالان‌ سیاسی و فرهنگی بنگالی‌زبان باعث شد که در سال ۱۹۷۱ میلادی، بنگلادش از پاکستان جدا شده و استقلال بگیرد. پس از آن در ۲۱ فوریه‌ی هر سال، مراسم

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (بقره: ۱۸۳)‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بر شما روزه واجب شده است، همچنانکه بر کسانی که قبل از شما بوده‌اند، فرض بوده است؛ به این امید که متقی شوید. 

درباره احکام و مسایل فقهی روزه، از دیدگاه تنگ و محدود مذهبی گرفته تا دیدگاه وسیع فرامذهبی، کتابهای فراوانی نوشته شده‌اند. آنچه که در شعایر اسلامی مهم بوده و اهمیت فراوانی دارد، حکمت و فلسفه آنها می‌باشد؛ که متأسفانه بهای لازم به آن داده نشده و بسیار ساده و گذرا درباره آن بحث شده و سخن گفته‌اند. نوشته حاضر بیان چند نکته‌ای است، از دریای حکمت و فلسفه روزه، به این امید که بکوشیم با مراعات ضوابط و چهارچوبهای شرعی روزه، هدف آن را تحقق بخشیم. 

دیدگاه اسلام نسبت به مسأله‌ی ملیّت مبتنی بر اصول و پایه‌‌‌های زیر است:

1- حق حیات
« اولین حق برای انسان مؤمن یا غیر مؤمن، حق حیات است؛ چون اگر حیات و زندگی نباشد، سایر حقوق هم مطرح نیستند...، هر فردی در قلمرو حکومت اسلامی حق دارد که از بهترین صورت نحوه‌ی زندگی برخوردار باشد. بر حکومت واجب است که در امکان شرایط و اسباب بهترین صورت زندگی را برای مردم تهیه کند و عوامل و اسبابی که باعث پایین آمدن سطح زندگی می شوند را ریشه کن نماید».