إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • قدرت مادی برخلاف تصور، با فعال‌سازی تکانشگری و سوءظن، منجر به ناامنی روان‌شناختی و بزرگ‌نمایی تهدیدها در ذهن رهبران می‌شود. این فرآیند یک «چرخه معیوب» ایجاد می‌کند که در آن کشورها هرچه قوی‌تر می‌شوند، به دلیل زوال تفکر انتقادی، بیشتر به سمت جنگ‌های پیش‌دستانه و تنش‌زا سوق می‌یابند. راهکار عبور از این تله، بازگشت به مدل «تفکر مانند دولت‌های ضعیف» است که بر پایه تحلیل دقیق شواهد، مکث استراتژیک و پرهیز از میان‌برهای ذهنی استوار است.

    نویسنده:
    کالب پومروی- استاد علوم سیاسی