(محمد فاضلی) - امروز صبح در دانشگاه مصاحبه‌ برای پذیرش دانشجویان دکتری برگزار می‌شد. یکی از شرکت‌کنندگان دانشجوی کردی از شهر سقّز بود که اتفاقاً تحقیقاتش هم درباره جریان‌های فکری و سیاسی کردستان بود. آزاردهنده‌ترین نکته در تمام طول مصاحبه این بود که دائم تلاش می‌کرد به نحوی نشان دهد که دامن کردستان از تندروی، جریان‌های تروریستی و افراط‌گری مذهبی پاک است و آن‌چه اتفاق افتاده هیچ نسبتی با اکثریت قاطع جامعه کردی ندارد. چند بار متذکر شد که نخبگان کرد چه اندازه در محکومیت ترورهای تهران بیانیه داده و فعالیت کرده‌اند؛ در ضمن، مشارکت حداکثری کردها در انتخابات 29 اردیبهشت را شاهدی بر مشارکت‌جویی و صلح‌طلبی جامعه کردستان یادآور شد. - من در حالی که همه سخنانش را تأیید می‌کردم می‌خواستم به او بگویم «هم‌وطن کرد من، تو نگران نباش.» هیچ کدام از مردم ایران هرگز کردستان و جامعه کردهای ایران را به تندروی و حمایت از افراط‌گری متهم نخواهد کرد؛ این تو نیستی که باید نگران باشی و از ایرانی و صلح‌طلب بودن خودت دفاع کنی. ما هستیم که باید سرزنش شویم که نتوانستیم فقر، توسعه‌نیافتگی و بیکاری را در سرزمین تو بخشکانیم یا لااقل به اندازه بخش‌های مرکزی ایران توسعه را برای کردستان به ارمغان بیاوریم. ما جامعه دانشگاهی درباره دردهای ایران کم فکر کردیم، نوشتیم و دنبال راهکار گشتیم؛ و درباره کردستان کمتر، و برنامه‌ریزان و سیاست‌گزاران و سیاستمداران در حق تو کوتاهی کردند، و امروز به جای ما که باید سرزنش شویم، این تویی که احساس می‌کنی باید از خودت و هویت ایرانی و مردم‌سالارت دفاع کنی. آن ترس عمیق نهفته در قلبت را می‌توانستم ببینم که نگران واکنش‌های تند و نابخرادانه در برابر رخدادی ناخوشایند اما بی‌ارتباط با تو هستی. هم‌وطن کُردم، تو نگران نباش، این ما هستیم که باید سرزنش شویم. ما اگر دانشگاهیان، برنامه‌ریزان، روزنامه‌نگاران، روشنفکران، سیاست‌گزاران و سیاستمداران بهتری بودیم، تو امروز خوشحال‌تر بودی و ایران را همه در کنار یکدیگر، شادتر و توسعه‌یافته‌تر تجربه می‌کردیم.