سیدحسین مهرآوران چندی است از اعتراض‌های خیابانی دی‌ماه ٩٦ می‌گذرد؛ اعتراض‌هایی که در جریان آن، به گفته علیرضا رحیمی، نماینده مجلس شورای اسلامی، چهارهزارو ٩٧٢ نفر بازداشت شدند که ٥٠ درصد از افراد بازداشتی بین ١٩ تا ٢٥ و ٢٧ درصد بین ٢٥ تا ٣٢ سال بوده‌اند. اعتراض‌هایی که زمینه‌ساز بحران ارزی و افول سرمایه اجتماعی بوده است. ناآرامی‌هایی که با واکنش‌های گوناگون از سوی شخصیت‌های هر دو جریان سیاسی، مسئولان کشوری، کنشگران سیاسی-اجتماعی و استادان علوم انسانی همراه بوده است. زمینه‌های بروز ناآرامی‌های اخیر را می‌توان در واکاوی و پراخت مشکلات معیشتی، نابرابری‌های اقتصادی، اجتماعی بیشتر تبیین کرد. این همه عواملی است که اجماعی ملی برای بررسی زمینه‌ها و دلایل بروز این چالش‌ها، شناخت بیشتر اتمسفر حاکم بر فضای فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و راهکارها و نقشه‌های برون‌رفت از شکاف‌های موجود را بیش‌ازپیش طلب می‌کند. سهل است که لازمه درک بحران‌های موجود، پذیرش این کاستی‌ها به‌عنوان سرفصل‌های کلانی است که هریک ریشه‌های بخشی از نارضایتی‌ها را دربر می‌گیرد. فروکاستن و تقلیل ناآرامی‌های اخیر به عوامل اقتصادی-معیشتی -چنان که در برخی اظهارنظرها شاهد آن بوده‌ایم- نشنیدن صداهای خاموش یا رو‌ به‌ خاموشی‌رفته‌ای است که با بهانه‌های دیگر، فرصت ایجاد مسائل جدید را خواهند داشت. یکپارچگی ایران عزیز و آینده پرامید آن، امروز بیش از هر زمان به همراهی، همدلی و گفت‌وگوی میان مسئولان که امانت‌داران مردم‌اند، استادان دانشگاه و نخبگان سیاسی و فرهنگی و هم‌میهنانمان محتاج است. با مردم سخن بگوییم، به دغدغه‌های آنها از معیشت تا سیاست بیشتر توجه کنیم و درباره اولویت‌های زندگی اینجایی و اکنونی ایرانیان، همواره به دیدگاه‌ها و آرای آنها رجوع کنیم.