پیشتر نقش و وظیفهی پیامبران از دیدگاه استاد ناصر سبحانی را توضیح دادیم، که در حقیقت مقدمات بیان شده شرح این آیه میباشد: «لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَى الْمُؤمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولاً مِّنْ أَنفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَهَ وَإِن کَانُواْ مِن قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ مُّبِینٍ»(آل عمران:۱۶۴)
مطابق با مادهی ۱۶۰ قانون برنامهی سوم توسعهی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور، قرار بوده است که تحولات فرهنگی و نگرشهای اجتماعی ایران به صورت منظم (در هر دو سال) اندازگیری و سنجش شود. مجری این سنجش که تحت عنوان "پیمایش ارزشها و نگرشهای ایرانیان" انجام میپذیرد، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.
یحیی بن معاذ میگوید: بیابانهای دنیا با قدمها و بیابانهای آخرت با قلبها پیموده میشود. [حلیة الاولیاء] با آمادگی قلبی وارد رمضان شو گویی از نو از مادر زاده میشوی و به گناه آلوده نشدهای. در رمضان شوقی جز شوق معبود وجود ندارد؛ قلبی که به خدا روی میآورد سختی و دشواری نمیبیند.
شب نیمهی شعبان امسال غروب شنبه 5 اسفند 1402 تا طلوع فجر بود؛ این شب در حالی به روز رسید که با ترس و بیم و اندوه و نگرانی شاهد قتل و کشتار و گرسنگی و آوارگی مردم شریف غزه و ویرانی این شهر بودیم. این خود یکی از پیامهای ماه شعبان است و بر ما واجب میکند که برای دفع ظلم و ستم از غزه با هم همکاری و همبستگی داشته باشیم.
قریب به 120 سال از جنبش یا نهضت یا انقلاب مشروطه میگذرد و به نظر میرسد بسیاری از صاحبنظران ایرانی، درست یا غلط، معتقدند كه همچنان مشروطه مساله ما است و این رویداد بزرگ كه در اوایل سده بیستم میلادی و در نتیجه سالها تكاپو و تنش آغاز شد، به پایان نرسیده. از این حیث كنكاشهای مفهومی و فكری درباره این رویداد بزرگ و اثرگذار در تاریخ ایران ضروری است، اگر همچون برخی پژوهشگران بدبین نباشیم و نگوییم كه این تلاشهای اندیشهای هنوز آغاز نشده است.
بیش از هزار سال است كه زنجیره متصل عارفان و صوفیان در این سرزمین استمرار دارد و این میراث از نسلی به نسلی منتقل میشود. شیخ كبیر ابوعبدالله ابن خفیف شیرازی، عارف بزرگ قرن سوم هجری است كه بهرغم اعتبار گرانش، كمتر میان هموطنان خود شناخته شده و آثار ارزشمندش خوانده شده است؛ از همین روی، مهمترین تحقیقات راجع به او را میبایست در آثار عرفانپژوهان و اسلامشناسانی غربی، چون لویی ماسینیون، فریتز مایر و هلموت ریتر جستوجو كرد.
نزدیك به پنج ماه از نسلكشی[2] وحشیانهی رژیم صهیونیستی در فلسطین میگذرد؛ قصابانِ سفاك صهیونیست این نسلكشی كمسابقه ( و به نوعی بیسابقه[3]) را تحت عنوان «دفاع از خود» توجیه میكنند؛ و آمریكا، اتحادیهی اروپا و متحدان غربیاش نیز با این توجیه تمامقد از این رژیم آپارتاید دفاع و حمایت همهجانبه میكنند؛
این نوشتار در پی طرح این موضوع است که برای کسب رضایت الله تعالی باید اخلاص در نیت و عمل داشت و آنقدر متقی بود که از مطرح شدن هراس داشت و گمنامی را ضامن اخلاص معرفی میکند و جایگاه افراد مخلص گمنام را نزد خداوند متعال و نقششان را در پیشبرد دعوت نشان میدهد.
جنگ غزه و موضع گیریها در قبال آن در غرب، وضعیت منحصر به فردی را به ویژه از سوی تصمیم گیرندگان به وجود آورده است. رهبران دولتهای غربی در مقام حرف و شعار، جنگ را محکوم میکنند؛ اما ماشین جنگی هر روز قربانی میگیرد، خانوادهها را آواره میکند و آنها را در معرض گرسنگی، سرما و مرگ قرار میدهد و این امر در نگاه آنان اشکالی ندارد.
روایت «اعتماد»از نیکوکارانی که روزهای چهارشنبه به کارتن خوابها غذا میدهند.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل