سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

تنها انسان کودن است که چاله را می‌بیند و اصرار دارد که برای کسب تجربه باید خود را در آن بیفکند؛ شخص کودن از تجارب و از تاریخ درس عبرت نمی‌گیرد و مُصِر است که به شخصه باید طعم تلخ آزار و شکست را مزه کند. اما انسان خردمند چنین نیست زیرا سرشت پاک انسانی از بدی بیزار است و همواره خواهان خیر و نیکی است. به خاطر اهمیت استفاده از تجارب دیگران است

ملاحظاتی روش‌شناختی درباره جریان­های فکر دینی در ایران (اقبال، شریعتی و سروش)

هدف من در این نوشتار ارائه تحلیلی کوتاه از جریان فکر دینی در ایران است. باید اعتراف کنم که سال­هاست این جریان را دیگر به صورت جدی تعقیب نکرد ه­ام. اما تصور نمی‌­ کنم این امر نقصی جدی باشد، زیرا قصد من در اینجا ارزیابی صحت و سقم دعاوی مشخص این جریان نیست بلکه تنها به طرح ملاحظاتی در خصوص روش­‌شناسی و متدولوژی آن بسنده خواهم کرد. طبیعی است که تفصیل این نکات مجال فراخ­تری می‌­ طلبد.

وقتی ﺍﺯ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﯿﻢ. ﺍﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪﯼ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﭼﯿﺴﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟ 

 ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻋﺒﺎﺭﺗﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻏﻢ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

آرش نراقی: اصلاح فکر دینی فرآیندی تجویزی، تاریخی، و مستمر است. مسلمانان در هر عصر باید سویه های عقلانی و اخلاقی ایمان خود را با وسواس وارسی، و در صورت نیاز اصلاح و بازسازی کنند. اما اصلاح گران دینی همواره نگران بوده اند که به ظرافت در میانه دو حدّ افراط و تفریط، یعنی "بدعت" و "جمود"، گام بردارند. به نظر می رسد که در روزگار ما جریان اصلاح فکر دینی در اسلام میان دو حدّ آونگ آسا در نوسان است: رویکرد سنّت گرایی غیر انتقادی و رویکرد مدرنیت گرا.

بدون شک سید قطب برای اکثر جماعت‌های اسلام سیاسی شخصیتی شناخته شده است و کتاب «معالم فی الطریق» او راهنمای اصلی اندیشه، موضع‌گیری و رویکرد جماعت‌های اسلامی محسوب می‌شود. در بسیاری از اوقات می‌بینیم که اعضای جماعت‌های اسلامی و جوانان آن افکار و سخنان سید قطب را در سر دارند، بدون اینکه کتاب‌های او را خوانده باشند یا با شخصیتش آشنایی داشته باشند.

بیش از یک قرن است که در محافل اسلامی سخن از میزان قابلیت اسلام برای اصلاح و توسعه به میان می‌آید؛ مشابه‌‌ همان اصلاحاتی که مسحیت در قرن پانزده و شانزده میلادی با آن روبرو شد و آن را از گذشته به زمان حال رساند، از آسمان به زمین فرود آورد و به ابزاری تبدیل کرد که توانست با مدرنیته تعامل کند.
مسحیت اساساً از تغییرات روز تأثیر و تأثر می‌پذیرفت بدون اینکه به طور جدی به مؤسسه‌های دینی و شیوه‌ی تجزیه و تحلیل و میراث سنتی آن پایبند باشد.

چکیده

صلح و امنیت از اساسی‌ترین نیاز‌ها و آرزوهای بشر است که متأسفانه هنوز جزء آرمان‌های دست‌نایافته‌ی بشر به حساب می‌آید. تشکیل یک سازمان بین‌المللی که حافظ حقوق ملت‌ها باشد و بتواند صلح و امنیت بین‌المللی را حفظ کند، برای نخستین بار در ضمن معاهدات صلح گنجانده شد. 

 به مجموعه‌ی اصول و قواعدی که در جامعه‌ی بین‌المللی بر روابط دولت‌ها حاکم است حقوق بین‌الملل می‌گویند. کلمه‌ی «کنوانسیون» که در اساس‌نامه دیوان بین‌المللی از آن نام برده شده‌ است

 در عرصه عمومی که قلمروی میان توده‌های مردم و حکومت است، جامعه مدنی و جامعه سیاسی قرار دارند

جامعه مدنی (civil society) شامل نهاد‌ها و انجمن‌هایی است که داوطلبانه از سوی شهروندان تأسیس می‌شود. این نهاد‌ها، خودبنیاد، یعنی مستقل از حکومت است و به آن اتکا ندارد، اما در تعامل با حکومت به سر می‌برد و تلاش‌های جمعیِ خود را در امور اجتماعی و مدنی در جهت تعمیق و گسترش دموکراسی به کار می‌بندد. اتحادیه‌های کارگری، انجمن‌های زنان، نهادهای زیست‌محیطی و حقوق بشری، انجمن‌های دینی، هنری و فرهنگی، نمونه‌هایی از جامعه مدنی به شمار می‌آیند. 

بسم الله الرَّحمنِ الرَّحیم (وَلا تَقولوا لِمَن یُقتَلُ فیِ سَبیلِ اللهِ أَمواتُ بَل أَحیآءٌ وَلکِن لَّاتَشعُرُون)

در گذر زمان انسان‌های متشخّص اعم از برگزیدگان خداوند متعال از آدم تا خاتم و صاحب نظران و اندیشمندان و متفکران از مکاتب مختلف، جهان پیرامون را متأثر از دگرگونی و انقلاب و تغییرات اساسی در حیات انسانی نموده‌اند. و بر اثر اندیشه‌ی آنان، رخداد‌ها و حوادث و صحن‌های متفاوتی در اعصار به وقوع پیوسته است. خداوند انسان را در مواجهه با سختی‌ها آفرید و بر سر دوراهی هدایت و گمراهی قرار داد تا با استفاده از قوه‌ی سمع و بصر و فؤاد راه را از چاه تشخیص و در راستای کسب سعادت دنیا و آخرت بدون وقفه تلاش نماید. 

در تفکر اسلامی حاکمیت دینی و سیاسی تا حد زیادی به فهم این آیه از قرآن مجید بازمی‌گردد که می‌فرماید: 

(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ)" [نساء: 59]. 

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا (با پیروی از قرآن) و از پیغمبر (خدا محمّد مصطفی با تمسّک به سنّت او) اطاعت کنید، و از کارداران و فرماندهان مسلمان خود فرمانبرداری نمائید.