در این ایام، شاهد رحلت بزرگ‌مردی از خدمت‌گزاران قرآن بودیم؛ زنده‌یاد امیر مصطفایی. مراسم تشییع جنازه‌ی باشکوه ایشان، در جوانرود گواهی بود بر جایگاه والای مردی که عمر خود را در راه خدمت به قرآن و انس با آن سپری کرد. حقیقت آن است که بزرگی هر انسان را باید در میزان اهتمام و دغدغه‌های او جست‌وجو کرد؛ و چه افتخاری بالاتر از «با قرآن بودن» که بالاترین مدال و ارزش برای انسان است.
کلام خداوند با کلام مخلوق تفاوتی به وسعت فاصله‌ی خالق و مخلوق دارد. جبرئیل، آن فرشته‌ی امین، قرآن را بر قلب پیامبر نازل کرد و بدین واسطه، امین وحی و بزرگ‌ترین ملائک الهی شد. قرآن در ماه رمضان نازل شد، ماهی که به برکت آن، بهترین ماه‌ها گشت؛ در شب قدر نازل شد، شبی که بهتر از هزار ماه نام گرفت و بر قلب رسول اکرم نازل شد و خیر البشر گردید و به فرموده‌ی پیامبر اکرم (ص)، بهترین مردم کسی است که قرآن را بیاموزد و به دیگران بیاموزاند: «خیرکم من تعلم القرآن و علّمه».
امیر مصطفاییِ عزیز نه صاحب مقام سیاسی بود، نه کرسی ریاست داشت، و نه از ثروتمندان متمول منطقه بود؛ اما بی‌هیچ تردیدی، هیچ‌یک از این جایگاه‌های ظاهری نمی‌توانست آن‌چنان محبوبیتی برای او فراهم آورد که این قافله‌ی عظیم از مردم را وادار کند در مراسم تشییع و تعزیتش حضور یابند. این جایگاه، محبوبیتی آسمانی بود که تنها خداوند می‌تواند در دل‌ها قرار دهد و نام نیک آن را در میان بندگانش بپراکند.
رحلت این عزیز نشان داد که با وجود سیطره‌ی معیارهای مادی در زندگی امروز، معیارهای الهی همچنان نافذ، غالب و ماندگارند. ممکن است انسانی سال‌ها در خدمت صاحب‌مقام یا حاکمی باشد و در زمان وفات، مراسمی در خور برایش تدارک ببینند؛ اما تجلی بزرگداشت الهی، آن است که از جانب خداوند به پاس سال‌ها خدمت صادقانه به کتاب آسمانی‌اش، به انسانی عطا شود. این مدال افتخار، تنها نصیب آنانی می‌شود که در راه قرآن و دین خداوند کوشیده‌اند.
محبوبیت در دنیا، تنها پاداشی کوچک است برای آنکه وعده خدا و پیامبرش را باور کنیم؛ اما پاداش واقعی حاملان و خادمان حقیقی قرآن در سرای دیگر است؛ بهشتی به وسعت آسمان‌ها و زمین، پر از نعمت‌هایی که نه چشمی دیده، نه گوشی شنیده و نه به خاطر انسانی خطور کرده است.
خداوند فرموده است: «اذکرونی اذکرکم»؛ یاد خدا از انسان، بسیار متفاوت‌تر و والاتر از یاد انسان از خداست. آنجا که فرمود: «ولذکر الله اکبر»، یعنی یاد خدا همان رحمت، سعادت و رسیدن به بزرگی‌ای است که در جست‌وجوی آنیم.
بندگان حقیقی خداوند در پی شهرت و آوازه نیستند؛ امّا چون خداوند آنان را یاد کند، نامشان بر زبان‌ها می‌افتد و آوازه‌شان عالم‌گیر می‌شود. امیدواریم که خداوند این بنده‌ی خدمت‌گزار کتاب آسمانی‌اش را با پیامبران، صدّیقین، شهدا و صالحان محشور گرداند، قرآن را شفیع او قرار دهد و ما را نیز در خدمت به کلام خود موفق بدارد؛ از جمله‌ی حاملان و عاملان قرآن قرار دهد. ان‌شاءالله!