سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

انسان برای رسیدن به رضای خداوند تبارک وتعالی باید بتواند افسار نفس خویش را مهار کند و نفسش را از چیزهایی که هرچند لذت بخش و خوشایند است اما خشم و غضب پروردگارش در آن نهفته است دور کند.

دیدگاه اندیشه‌ی معاصر اسلامی درباره دموکراسی:

موضعگیری جنبشهای معاصر اسلامی نسبت به مسأله‌ی دموکراسی به عنوان فلسفه‌ی سیاسی و یک مقوله‌ی اندیشه‌ی سیاسی که مقتضی شیوه‌ی مشخصی در اداره‌ی امور دولت و جامعه است، متفاوت می‌باشد. از کسانی که تعارضی میان دموکراسی و اسلام نمی‌بینند و کسانی که تصویری از آن به عنوان «نگرشی اسلامی» ارائه می‌دهند، و آنانی که به خاطر پرداختن آن به اصل «سیادت و حاکمیت مردم» از طریق «قدرت مردم» و قوای سه‌گانه و تعارض آن با اصل «حاکمیّت» آن را کفر آشکار به حساب می‌آورند.

هر جامعه‌ی انسانی از هرنوعی و با هر آیینی که باشد باید افراد آن بار وظایف را متحمل گردند؛ منتها یک زن نیز در جوامع به نوبه‌ی خود سهم خود را از حقوق تصاحب می‌کند و از سوی دیگر وظایف خویش را بردوش می‌کشد

خداوند مهربان بارها در قرآن انسان‌های با ایمان را به صبر دعوت کرده است و آن را کلید موفقیت بندگان خدا بیان فرموده است و انگار صبر چاشنی هر امتحان الهی است و ضامن سرافرازی در آزمون‌های زندگی.

چگونه با کسی که غایب از نظر است و نمی‌توان با او تماسی مستقیم و بی‌واسطه داشت می‌توان عشق ورزید؟ عشق ورزیدن به خدایی که پنهان است چگونه امکان دارد؟

در تلقی قرآنی خداوند «ظاهر» و «باطن» است. ذات او از دیدگان ما پنهان است(لاتُدرِکُهُ الابصَارُ/انعام:١٠٣)، اما نشانه‌ها و جلوه‌های او، از همه‌سو، هویدا و آشکارند. خداوند چنانکه مولانا می‌گفت «آشکارصنعتِ پنهان» است:

پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست/

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

الحمد لله ربّ العالمین علیه توکّلنا وبه نستعین، والسلام علی من قال: «یُوشِکُ الرَّجُلُ مُتَّکِئًا عَلَى أَرِیکَتِهِ، یُحَدَّثُ بِحَدِیثٍ مِنْ حَدِیثِی، فَیَقُولُ: بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ کِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ، فَمَا وَجَدْنَا فِیهِ مِنْ حَلَالٍ اسْتَحْلَلْنَاهُ، وَمَا وَجَدْنَا فِیهِ مِنْ حَرَامٍ حَرَّمْنَاهُ، أَلَّا وَإِنَّ مَا حَرَّمَ رَسُولُ اللَّهِ صلّى الله علیه وسلّم مِثْلُ مَا حَرَّمَ اللَّهُ» (صحیح ابن ماجه) و در حدیث صحیحی دیگر در آغاز حدیث آمده: «أَلَا إِنِّی أُوتِیتُ الْکِتَابَ وَمِثْلَهُ مَعَهُ؛ آگاه باشید که قرآن و چیزی مثل قرآن – سنّت - به من داده شده است.» 

این حدیث هر کسی را که حدیث صحیح رسول الله -صلّى الله علیه وسلّم- به او رسیده است نهی می‌کند از اینکه با آن مخالفت کند یا بگوید فقط قرآن را قبول دارم