اشاره: انسان‌دوستی بنیان جامعه‌ی سالم و مسیر تعالی بشریت است. هرچند موانع بسیاری در این راه وجود دارد، اما اگر ارزش انسان صرفاً به انسانیت او بازگردانده شود، امید به ساختن جهانی عادلانه‌تر و انسانی‌تر همچنان زنده خواهد ماند. به مناسبت ٢٨ مرداد روز جهانی انسان‌دوستی، گفت‌وگویی کوتاه با جلیل بهرامی‌نیا، فعال فرهنگی و دینی، درباره‌ی جایگاه و اهمیت انسان‌دوستی در جامعه‌ی امروز داشته‌ایم که توجه شما را به آن جلب می‌کنیم.

-  اهمیت انسان‌دوستی در جامعه چیست؟

با سلام و احترام خدمت شما و مخاطبان ارجمند. قدردان فرصتی هستم که درباره موضوع ارزشمند انسان‌دوستی گفت‌وگو می‌کنیم.
انسان‌دوستی و احترام به انسان، میوه شکوفایی شخصیت افراد و اساس فرهنگ سالم و سازنده توسعه در جوامع است. چنان‌که علامه اقبال لاهوری فرموده است:
«آدمیت احترام آدمی / باخبر شو از مقام آدمی».
هیچ فرهنگ و تمدنی بدون درک ارزش انسان و فضیلت خدمت به او، به بالندگی نخواهد رسید.

-  انسان‌دوستی چگونه به ترویج صلح و امنیت کمک می‌کند؟

دوست داشتن انسان، انگیزه پاسداشت و احترام به او را در وجود انسان‌ها زنده می‌سازد. وقتی انسان به دلیل انسانیت خود ــ نه به واسطه هویت‌های اعتباری ــ شایسته احترام دانسته شود، این نگرش به ایجاد فرهنگ صلح و امنیت پایدار کمک می‌کند. اولویت‌دادن به انسان و همزیستی عادلانه با دیگران، زیرساخت روانی و اجتماعی صلح واقعی است.

- راه‌های مشارکت در فعالیت‌های انسان‌دوستانه کدام‌اند؟
اساس انسان‌دوستی در باور به ارزشمندی انسان است. بر این پایه، هر فرد می‌تواند با دمی، درمی، قلمی یا قدمی در این مسیر گام بردارد. حتی در کوچک‌ترین اجتماع، یعنی خانواده، احترام و خدمت متقابل می‌تواند آغاز انسان‌دوستی باشد. همان‌طور که پیامبر اسلام ﷺ فرمودند: نیکی را دریغ نکنید، حتی در حد گشاده‌رویی در برخورد با دیگران.

-  آینده‌ی بشر‌دوستی در دنیای امروز چگونه ارزیابی می‌شود؟
اگرچه بشر در عرصه فناوری و مهار طبیعت پیشرفت چشمگیری داشته است، اما در مهار تعصبات، قدرت و منافع شخصی چندان موفق نبوده است. سلطه پول و زور و ساختارهای ناعادلانه جهانی، تحقق ارزش‌های انسانی را با مانع روبه‌رو کرده‌اند. از این رو چشم‌انداز آینده انسان‌دوستی، چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسد.

-  مهم‌ترین چالش‌های بشر‌دوستی در جهان معاصر چیست؟

فقر، غرور تمدنی، تعصبات گوناگون، آموزش‌های نفرت‌زا، هنجارهای ناعادلانه بین‌المللی همچون حق وتو و وابسته‌سازی کرامت انسانی به امور اعتباری، مهم‌ترین موانع پیش‌روی نوعدوستی به شمار می‌روند.