اشتباه کمال‌گرایانه دربارۀ معنای زندگی، بخش دوم چرا کمال‌گرایی به جای تقویت معنای زندگی ما، آن را تضعیف می‌کند. در مطلب پیشین، دربارۀ اثر مخرب اشتباه کمال‌گرایانه دربارۀ معنای زندگی بحث کردم. کمال‌گرایی مدعی است که تنها دستاوردهای استثنایی، شکوهمند یا کامل به زندگی معنا می‌بخشد. غالباً کسانی که موافق این دیدگاه هستند از این احساس که زندگی آنها بی‌معنی است رنج می‌برند. آنها معتقدند که تنها زندگی افراد برجسته همانند شکسپیر، انیشتین یا مادر ترزا می‌تواند معنی‌دار باشد، در حالی که زندگی افراد عادی مثل من و شما باید بی‌معنی باشد. در آن مطلب توضیح دادم که چرا کمال‌گرایی مشکل‌ساز است. در کنار موارد دیگر خاطرنشان کردم که هم کمال‌گرایان و هم ضدکمال‌گرایان به تعالی توجه می‌کنند و در صورت امکان، برای دستیابی به آن تلاش می‌کنند. تفاوت مهم کمال‌گرایان و ضدکمال‌گرایان این است که گروه دوم می‌توانند ارزش امور خوب ولی غیرعالی را نیز ‌بپذیرند. از سوی دیگر، کمال‌گرایان نسبت به ارزش غیرعالی بی‌توجّه هستند؛ آنها نمی‌توانند از آن لذّت ببرند یا قدردان باشند. به عنوان مثال، دانشجویان کمال‌گرا هر نمره زیر 98 را همانند صفر می‌دانند. همچمین نویسنده کمال‌گرا می‌پندارد که اگر دستاوردهای ادبی او به اندازۀ شکسپیر نرسد، نباید اصلاً بنویسد. او الساعه باید این زمینه را ترک کند.