یکی از دوستانم (از زنان فعال عضو جامعەی کُردهای مقیم مرکز) با آب و تاب از بزرگی و دانش شما برایم تعریف می‌کرد.  و من چقدر مشتاق دیدارتان بودم؛ به دوستم گفتم: «اگر خواستید دوباره به دیدارشان بروید، حتماً به من هم اطلاع دهید»  و او هم قول داد.  اما زمان گذشت و من فراموش کردم!...  تا اینکه به دلیل موضوع پایان‌نامه‌ام، دوباره به یاد شما افتادم؛ با دوستم صحبت کردم و گفتم می‌خواهم خدمتشان بروم برای مصاحبه.  و چه تلخ و سنگین بود آن لحظه‌ای که به من گفت: «خیلی دیر شده... دیر آمدی! در تنهایی و فراموشی، به سرای سالمندانی در کرج سپرده شده است!...»