«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُواْ.... وَلاَ یجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ أَن صَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَن تَعْتَدُواْ وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ...»(مائده، آیه‌ی٢) ترجمه: «ای مؤمنان.... دشمنی قومی كه شما را از آمدن به مسجدالحرام باز داشتند، شما را بر آن ندارد كه تعدّی و تجاوز كنید؛ (بلکه) در راه خیر و نیكی و پرهیزگاری همدیگر را یاری و پشتیبانی نمایید و همدیگر را در راه تجاوز و ستمكاری یاری و پشتیبانی مكنید.» با توجّه به آیه‌ی فوق، قرآن کریم اولاً امر به تعاون با مؤمنان و حتی غیرمؤمنانی که مسلمان‌ها را در مقطعی از تاریخ، آزار داده‌اند می‌کند و ثانیاً آنچه را در این تعامل و تعاون مورد عنایت قرار می‌دهد، نه «هویّت طرف تعاون» بلکه «مبنای تعاون» است؛