خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: فرهنگ و ادب - ادبيات مصطفي محدثي خراساني معتقد است، در هيأتهاي مذهبي آثار سخيف و نازلي خوانده ميشود و بايد ميان مداحان و شاعران اهل بيت (ع) پيوند بيشتري ايجاد شود. اين شاعر در گفتوگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دربارهي رد پاي واقعهي عاشورا در شعر فارسي، گفت: موضوع واقعهي عاشورا همزمان است با تولد شعر فارسي با اين سبك و سياقي كه ما امروز به عنوان شعر فارسي ميشناسيم كه به سال ٢٥١ هجري برميگردد. در واقع، در اين زمان اولين زمزمههاي شعر فارسي آغاز ميشود و اولين شاعران تمامعيار فارسي چون كسايي مروزي به اين موضوع پرداختهاند كه ما در اشعار آنها بيشتر توصيف واقعهي عاشورا ميبينيم. او ادامه داد: ما بعد از كسايي، تقريبا شاعري را نداريم كه مستقيم و غيرمستقيم به واقعه عاشورا نپرداخته باشد و همواره موضوع عاشورا در شعر فارسي چشمگير است. محدثي خراساني همچنين عنوان كرد: در ابتدا بيان واقعه عاشورا در شعر توصيف بوده و شاعران به مرثيه پرداختهاند كه اين جريان تا زمان محتشم كاشاني به طول انجاميده است. در دورهاي هم نگاه به حماسه حسيني، عرفاني شده كه در شعر عمان ساماني به اوج رسيده است. اين شاعر نكته مغفولمانده در شعر عاشورايي را پرداختن به چرايي حادثه عاشورا خواند و گفت: بحثي كه در شعر عاشورايي مورد غفلت واقعه شده، فلسفه قيام امام حسين (ع) و چرايي آن و نقش اين قيام در شكل دادن به هويت فرهنگي مسلمان است. در واقع، نقشي كه اين قيام ميتواند در امروز و آينده ما داشته باشد، مورد غفلت واقع شده بود كه البته با شعر انقلاب به اين ابعاد مغفولمانده پرداخته شد. او ادامه داد: پيوند خوردن جريان پيروزي انقلاب و دفاع مقدس با فرهنگ عاشورا سبب شد كه در شعر ما به حادثه عاشورا با نگاهي عرفاني و حماسي نگاه شود. محدثي همچنين بيان كرد: در شعر انقلاب، امام حسين (ع) و يارانش نقش واقعي خود را مييابند. حضرت زينب (س) در اشعار گذشته هميشه بانوي قامتخميده و گيسوسفيد بود؛ اما جايگاه حضرت زينب (س) در شعر انقلاب اين است كه كامل شدن قيام امام حسين (ع) و رساندن پيام امام به سايرين معطوف به حضرت زينب (س) ميشود. اين شعر قادر طهماسبي به اين موضوع اشاره دارد: «سر ني در نينوا ميماند اگر زينب نبود/ كربلا در كربلا ميماند اگر زينب نبود». اين شاعر سپس درباره آسيبهاي شعر عاشورايي گفت: بيشترين آسيبي كه متوجه شعر عاشوراست، اين است كه ما جايگاه امام حسين و يارانش را پايين بياوريم و با آنها درد دل شخصي كنيم. ما همواره بايد به اين شخصيتها به عنوان سرنوشتسازان تاريخ نگاه كنيم. واگويههاي شخصي به جاي خود ارزشمند هستند؛ اما رسالت شعر بالاتر از اينهاست و شاعران ما بايد نسبت به ائمه (ع)، شناخت بيشتري پيدا كنند. محدثي خراساني با انتقاد از شعرهايي كه در هيأتهاي مذهبي خوانده ميشود، گفت: در هيأتهاي مذهبي آثار سخيفي و نازلي خوانده ميشود كه آدم شرمش ميشود آنها را بازگو كند. بايد ميان مداحان و شاعران اهل بيت (ع) پيوند بيشتري ايجاد شود. متأسفانه امروز آنهايي كه ميخوانند، نه ذوق خوبي دارند، نه شناختي براي دريافت شعر دارند و تنها به تودههاي مردم توجه ميكنند كه طبيعتا مردم نيز با شنيدن نام امام حسين (ع) به گريه ميافتند و مداحان هم تنها به دنبال تأثيرگذاري در مخاطب و گرفتن اشك مردم هستند. آنها سخيفترين توصيفات را براي امام حسين (ع)، حضرت ابوالفضل (ع) و حضرت زينب (س) به كار ميبرند و نهادهاي فرهنگي ما بايد براي ايجاد اين پيوند بين شعر و محافل مراثي تلاش كنند.
نظرات