ئه‌م به‌ڵگه‌نامه‌یه‌ که‌ له‌ کڵێسه‌ی چیای سینا وه‌رگیراوه‌، ھه‌ڵگری نامه‌کەی پێغه‌مبه‌ری خوا (د.خ) که‌ له‌ ساڵی 620ی زایینی دا بۆ ئه‌م کڵێسه‌ی ناردووه‌. ھه‌ڵگری نامه‌که‌ عه‌لی کوڕی ئه‌بوتالیب بو‌وه‌ و ڕه‌سوولی خوا (د.خ) تێیدا به‌ڵێنی ئه‌وه‌ی داوه‌ که‌ موسوڵمانان پشتگیری مه‌سیحییه‌کان بکه‌ن و به‌ستێنێکی باش فه‌راھه‌م بکه‌ن تاکوو ئازادانه‌، به‌ندایه‌تی و بانگه‌وازی ئایینی مه‌سیحیه‌ت ڕابگه‌یێندرێ. سوڵتان سه‌لیمی یه‌که‌م، سوڵتانی عوسمانی له‌ ساڵی 1517ی زایینی ئه‌م نامه‌یه‌ی به‌دروست زانیوه‌ و بردوشیه‌ته‌ ڕیزی به‌ڵگه‌ ده‌سخه‌تیه‌کانی ئه‌نتیکخانه‌ی ئیمپڕاتۆری عوسمانی له‌ قوسته‌نته‌نیا. ئه‌م نامه‌یه‌ له‌ لایه‌ن پێغه‌مبه‌روه‌ (د.خ) گوتراوه‌ و کاتیبه‌کانیش نووسیویانه‌ته‌وه‌ و ئه‌مه‌ش وه‌رگێڕانی ئه‌م به‌ڵگه‌نامه‌یه‌ : ئه‌م نامه‌یه‌ په‌یماننامه‌ی محه‌مه‌دی کوڕی عه‌بدوڵڵایه‌ له‌گه‌ڵ مه‌سیحیه‌کان، ئێمه‌ له‌گه‌ڵ ئه‌وان داین جا چ لێمان دوور بن یا نزیک، من و به‌نده‌کانی خوا و ئه‌نساریه‌کان (انصار) و شوێنکه‌وتوانی من بۆ به‌رگری‌کردن له‌وان ئاماده‌ین و مه‌سیحیه‌کان پارێزراوی ئێمه‌ن. سوێند به‌خوا ھه‌رچییێکیان پێخۆش نه‌بێ لێیانی دوور ئه‌خه‌مه‌وه‌ و ھیچ جۆره‌ ئیجبارێک له‌سه‌ریان نییه‌. ئه‌بێ دادوه‌ر و قازیه‌کان له‌خۆیان بن و قه‌شه‌کانیان له‌ کڵێسه‌کان دەمێننەوه‌. ھیچکه‌س بۆی نییه‌ په‌رستشگه‌کانیان بڕوخێنێ یا خه‌سارێکیان لێدا. که‌س مافی ئه‌وه‌ی نییه‌ که‌ شتێک له‌و کڵێسانه‌ ھه‌ڵبگرێ و بیبا بۆ ماڵی موسوڵمانان. ھه‌رکه‌س خیلافی ئه‌مه‌کا په‌یمانی خوای شکاندووه‌ و نافه‌رمانی ڕه‌سووله‌کەی کردووه‌. ئه‌وان له‌گه‌ڵ من ھاوپه‌یمانن و وه‌عدی ئه‌وه‌م پێداون که‌ له‌ حکومه‌تی مندا له‌گه‌ڵ شتی خراپ ڕووبه‌ڕوو نه‌بنەوه‌. ھیچ که‌س بۆی نییه‌ که‌ به‌زۆره‌ملی ببێته‌ ھۆی کۆچی ئه‌وان یا شه‌ڕیان پێ بفرۆشێ، به‌ڵکوو ئه‌وه‌ موسوڵمانه‌کانن که‌ دەبێ پارێزگاریان لێ بکه‌ن. ئه‌گه‌ر موسوڵمانێک له‌گه‌ڵ ژنێکی مه‌سیحیدا ھاوسه‌رگیری بکا، ده‌بێ ژنه‌کە به‌م ئیشه‌ ڕازی بێت و نابێت به‌رگرێ له‌ چوونی ژنه‌که‌ی بۆ کلێسه‌ و نوێژکردن بکات. نابێ بێ‌ڕێزی به‌ کڵێسه‌کانیان بکرێ و نابێ ڕێگه‌ له‌ چاککردنەوه‌که‌شی بگیردرێ و نابێ په‌یمان و به‌ڵێنی ئه‌وان بشکێ. تا ڕۆژی قیامه‌ت ھیچ که‌س له‌ ئوممه‌تی موسوڵمانی ئه‌و مافه‌ی نییه‌ که‌ ئه‌م په‌یماننامه‌یه‌ بشکێنێ. ئه‌مه‌ ده‌قی عه‌ره‌بی نامه‌که‌ی پێغه‌مبه‌ره‌ (د.خ) : " هذا كتاب محمد بن عبد الله، عهدا للنصارى، أننا معهم قريبا كانوا أم بعيدا ، أنا وعباد الله والأنصار والأتباع للدفاع عنهم ، فالنصارى هم رعيتي ! ووالله لأمنع كل ما لا يرضيهم فلا إكراه عليهم ولا يُزال قضاتهم من مناصبهم ولا رهبانهم من أديرتهم . لا يحق لأحد هدم دور عبادتهم ، ولا الاضرار بها ولا أخذ شيء منه إلى بيوت المسلمين . فإذا صنع أحد غير ذلك فهو يفسد عهد الله ويعصي رسوله . وللحق أنهم في حلفي ولهم عهد عندي أن لا يجدوا ما يكرهون ... لا يجبرهم أحد على الهجرة ولا يضطرهم أحد للقتال بل يقاتل المسلمون عنهم . إذا نكح المسلم النصرانية فلا يتم له ذاك من غير قبول منها . ولا يمنعها من زيارة كنيستها للصلاة . كنائسهم يجب أن تُحترم ، لا أحد يمنعهم من إصلاحها ولا الاساءة لقدسية مواثيقهم ... لا يحق لأي من الأمة (المسلمين) معصية هذا العهد إلى يوم القيامة . " ده‌قی ئینگلیزی نامه‌که‌ : "This is a message from Muhammad ibn Abdullah, as a covenant to those who adopt Christianity, near and far, we are with them. Verily I, the servants, the helpers, and my followers defend them, because Christians are my citizens; and by Allah! I hold out against anything that displeases them. No compulsion is to be on them. Neither are their judges to be removed from their jobs nor their monks from their monasteries. No one is to destroy a house of their religion, to damage it, or to carry anything from it to the Muslims' houses. Should anyone take any of these, he would spoil God's covenant and disobey His Prophet. Verily, they are my allies and have my secure charter against all that they hate. No one is to force them to travel or to oblige them to fight. The Muslims are to fight for them. If a female Christian is married to a Muslim, it is not to take place without her approval. She is not to be prevented from visiting her church to pray. Their churches are to be respected. They are neither to be prevented from repairing them nor the sacredness of their covenants. No one of the nation (Muslims) is to disobey the covenant till the Last Day (end of the world).