«شریف باجور» نامی که در تاریخ محيط زيست اين سرزمين جاودانه شد؛ او با دستهای همیشه تاول زده به جنگ شرارههای آتش رفت و بال خود را چون پروانهای عاشق به گرد شمع طبیعت آنقدر سایید تا همانند ققنوسی در افق رویای صیانت از بلوطهای مریوان، در نهایت در آسمان گم شد و پرکشید. شریف، مرد شریفی بود که با عزت رفت و باجرات در قلب آتش زیست. او که به گفته خود از سال ٨٦ به عضو انجمن« سبز چیا» درآمده بود، برای ممد حیات محیط زیست نفس میکشید.
«و ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ»
به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده فساد در خشكى و دريا نمودار شده است تا [سزاى] بعضى از آنچه را كه كردهاند به آنان بچشاند باشد كه بازگردند (روم: ۴۱)
مدّتها ذهنم درگیر نکاتی بود که در آیهی ٤١ سورهی مبارکهی روم بیان شده است.
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل