إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • اگر صبح زود از بزرگراه‌هایی چون نيايش و چمران گذر کنیم، با بیرون آمدن آدم‌هایی از دریچه‌های کانال‌های آب گوشه‌ی بزرگراه‌ مواجه می‌شویم که با کلی تقلّا‌ بدن‌های نحیف و نزارشان را از آن‌ها عبور داده و پا بر روی شهر می‌گذارند.

    اندیشیدن در خصوص زندگی این آدم‌ها و فهم ساختارهای کلان اجتماعی-اقتصادی معیوبی که آن‌ها را تولید می‌کنند، قبل از هر چیزی منوط به دادن وجودی زبان‌شناختی به آن‌هاست؛ چون اصولاً شکل‌گرفتن حسّاسیّت‌ نظری و اجتماعی نسبت به مسائل اجتماعی، مستلزم ورود آن‌ها به ساحت زبان و گفتمان‌های سیاسی و اجتماعی موجود