سیره پیامبر صلی الله علیه وسلم تفسیر و تطبیق عملی قرآن می باشد؛ بهترین الگوی عملی ما در شیوه‌ی دعوت و تربیت است؛ ما را به فهم مقاصد قرآن راهنمایی می‌کند؛ فهم جامعی از اسلام به عنوان برنامه عملی زندگی را به ما خواهد بخشید و در نهایت یکی از اسباب بسیار مؤثر در ایجاد محبت پیامبر (ص) در دل‌ها، مطالعه سیره می‌باشد.
همه تصویر مادرشان را به یاد دارند وقتی در حین غذا خوردن فرزند را بر خود ترجیح داده و ابتدا او را سیر می کند و یا تصویر پدرشان را به یاد دارند وقتی که به خاطر یک کار کوچک پاداش بزرگی به فرزند خویش می‌دهد تا او را برای ادامه‌ی کار تشویق نماید و نیز تصویر معلّم خود را به یاد می‌آورند وقتی که یک کار را با همکاری او انجام داده ولی معلّم در مقابل سایر همکلاسی ها و سایر معلّمان آن موفّقیّت را تنها به شاگردش نسبت داده و از نقش خودش چیزی نمی‌گوید.... و نمونه‌های فراوان دیگر از این دست وجود دارد.
٢- سنّت «لا إله إلا الله» گفتن
بخاری و مسلم از ابوهریره از پیامبر -صلّی الله علیه وآله وسلّم- روایت می کنند که فرموده است:
«مَنْ قَالَ: لاَ إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ، وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ المُلْكُ وَلَهُ الحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ، فِي يَوْمٍ مِائَةَ مَرَّةٍ، كَانَتْ لَهُ عَدْلَ عَشْرِ رِقَابٍ، وَكُتِبَتْ لَهُ مِائَةُ حَسَنَةٍ، وَمُحِيَتْ عَنْهُ مِائَةُ سَيِّئَةٍ، وَكَانَتْ لَهُ حِرْزًا مِنَ الشَّيْطَانِ يَوْمَهُ ذَلِكَ حَتَّى يُمْسِيَ، وَلَمْ يَأْتِ أَحَدٌ بِأَفْضَلَ مِمَّا جَاءَ بِهِ، إِلَّا أَحَدٌ عَمِلَ أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ.»
«هرکس در هر روز صد بار این دعا را بخواند: لا إله إلا الله وحده لا شریک له ، له الملک وله الحمد وهو علی کل شیء قدیر: هیچ معبودی جز الله نیست که تنها و بی‌شریک است، پادشاهی و حمد و ستایش سزاوار او و از آن اوست و او بر هر چیزی و هر کاری تواناست»
به تعداد روزهای سال هر روز یک سنّت از پیامبر -صلّی الله علیه وآله وسلّم- را احیا می‌کنیم تا از گفتار و رفتار او آگاه شویم و نجات یافته و هدایت گردیم که خداوند می فرماید: «وَإِن تُطِيعُوهُ تَهْتَدُوا وَمَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ» ﴿النور: ٥٤﴾: بگو از خداوند اطاعت کنید و از پیامبر [هم] اطاعت کنید، و اگر روی بگردانید، بر عهده او [پیامبر] تکلیف خود اوست، و بر شما تکلیف خود شماست، و اگر از او اطاعت کنید هدایت می‌یابید، و بر پیامبر جز پیام‌رسانی آشکار نیست.
بیداری و پیشرفت این امت، به صحت آموزش و کیفیت پرورش آن بستگی دارد. منهج‌های زمینی و روش‌های بشری هر چقدر هم نیرومند و باتجربه باشد، باز هم برای نیل به کمالات عاجز است و نمی‌تواند با سرشت انسانی سازگاری داشته باشد؛ چرا که این منهج‌ها نمی‌تواند خالی از خواهش‌های نفسانی جاهلانه انسانی باشد یا به دور از دید تنگی باشد که همگام با ضعف مراقبت درونی انسان از خودش می‌آید. این احساس درونی صادقانه (مراقبت) بدون شک برای راهبرد کار آموزش و پرورش تاثیر بسزایی دارد.
پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم حیات خود را با یتیمی آغاز کرد، بخاطر مزد مختصری گوسفندان قریش را به چرا می‌برد، برای تجارت به استخدام یکی از زنان درآمد و با مشکلات بسیاری مواجه شد تا در نهایت، عمر ایشان در حالی پایان پذیرفت که پیشوا و فرمانده آن سرزمین بود. صرف روایت تاریخی سرگذشت این زندگی کافی نیست بلکه لازم است در عوامل موفقیت آن تأمل و تفکر نموده و هر که خواهان موفقیت است از آن بهره جوید.
واقعیت تلخ موجود در اکثر ممالک اسلامی این است که: استبداد، ظلم و ستم و ناعدالتی بیداد می‌کند؛ و کینه، تفرقه و دگرناپذیری از صفات بارز این جوامع می‌باشد. هرروز شاهد سرکوب وحشیانه‌ی آزادیخواهان، زندان، شکنجه، تبعید، ترور و کشتار می‌باشیم. علاوه بر موارد مذکور، دست‌هایی هم در کارند که با سوء استفاده از جهل مردم در راستای تأمین منافع خود، تنش و جنگ‌های مذهبی را در منطقه ایجاد کنند؛ که متأسفانه تا حدودی نیز موفق شده‌اند.
پیامبر انسان
اگر می‌بینیم که قرآن کتابی است که برای انسانیت افق‌های کمال را به تصویر کشیده است، بدون شک محمد (ص) همان مردی است که این کمال در شخص وی تحقق یافته است و در آثار و رفتار و کردار او بلند‌ترین الگوهائی است که انسانیت در جستجوی آن است. به راستی او شأن و منزلت «ضمیر انسانی» را بالا برد که اعلام داشت که قرارگاه تقوی دل‌های پاک و پاکیزه است و عبادات ظاهری قشری، انسان را از داشتن چنین دل‌هایی بی‌نیاز نمی‌سازد و قیمت و بهای عقل را تثبیت نمود
بسم الله الرحمن الرحیم، سٶال: حکم برگزاری چشن ولادت پیامبر (ص) چیست؟ خواه درماه ربیع الاول باشد یا درماههای دیگر؟ پاسخ مفید را برای ما بیان نمایید خداوند به شما پاداش خیر دهد.
جواب:
بسم الله والحمدالله والصلاة والسلام علی رسول الله وبعد:
جشن گرفتن به مناسبت ولادت پیامبر (ص)، دو جنبه دارد. اول: اینکه این جشن گرفتن به مناسبت ولادت پیامبر (ص) در عصر صحابه و تابعین٬ مرسوم نبوده است. دوم اینکه آنهایی که جشن می‌گیردند،
طبق روال نادرستی که ما مسلمانان در طیّ سالیان در پیش گرفته‌ایم، همیشه در در پاره‌ای از موضوعات و بخش‌های علوم دین و دستورات اسلامی بسیار سختگیر و حسّاس بوده‌ایم تا آنجا که از محدوده‌ی اعتدال خارج گشته‌ایم، باید بپذیریم که هر افراطی، در هر حوزه‌ای منجر به تفریط و سهل‌انگاری در حوزه‌ای دیگر می‌گردد که این با اصل میانه‌روی و اعتدال همه‌جانبه‌ی اسلام در تضاد است. برای مثال می‌توان گفت: توجه بی‌حد و حصر به فقه و احکام علیرغم اهمیت بسزای این علوم باز هم بیشتر از حد بوده چنانکه می‌توان نتیجه را در کاستی حاصل در فرامین اجتماعی و شهروندی به عینه مشاهده کرد.
هجرت نبوی پایه‌ریز یک جامعه‌ی مدنی و فرهنگی بود؛ جامعه‌ی آزادی، برابری، هماهنگی و یاری کرامت انسانی که جاهلیت تمام آزادی‌هایش، حتی آزادی درونی و ایمانی‌اش را مصادره کرده بود.
صاحب رسالت ـ صلی الله علیه وسلم ـ تسلیم‌ناپذیری در برابر ستم و استبداد را سرلوحه‌ی کارش قرار داد و برای بنیان‌گذاری یک جامعه‌ی سیاسی نوین اقدام کرد تا بشریت از شر طاغوتی که همه‌ی حقوق و آزادی‌های مؤمنان را در چنگالش گرفته بود، آزاد گرداند.
تمام مطالب
اندیشه
